آی آمدنش

مثل ماهی که درون سایه ابری مبهم است

گاه عشق یک فرشته در دل یک آدم است

سیلی از امواج خوردن عادت هر روزه ی

صخره های ایستاده ،صخره های محکم است

خسته از این روزهای تلخ و مسموم و غریب

یک نفر احوال می پرسد مرا آنهم غم  است

آنچه که تو بر سرت کردی و رفتی روسری

آنچه که من بر سرم شد آه . خاک عالم است

از زمختی های این روح ترک خورده نترس

مرد زیبایی که می بیند دلش ابریشم است

تو دو شانه داری و اندوه انبوه مرا

فرش پانصد شانه ی تبریز هم باشد کم است